Het is alweer twee weken geleden, maar ik loop nog steeds met een grote glimlach rond… Ik heb gewoon GOUD gewonnen op het Europees Kampioenschap TREC in Montelibretti! Wat een week, wat een avontuur, wat een droom die uitkomt.

Deze titel is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Het is de kroon op 15 jaar keihard trainen, honderden (zo niet duizenden) kilometers in het zadel, mooie klasseringen maar ook tegenslagen, blijven leren, doorgaan, bijschaven, en vooral: nooit opgeven. Na mijn winst in de Europacup vorig jaar was dit EK hét grote doel. Maar eerlijk is eerlijk: de voorbereiding was dit jaar verre van ideaal. Finny had in het voorjaar een flinke verkoudheid, waardoor we maar één wedstrijd hebben kunnen rijden. Niet ideaal dus, maar we gingen toch – met goede moed en een geweldig team om me heen.

Samen met Chef d’équipe Joan en mijn onmisbare groom Lisette maakte we de lange reis. 1700 km, een tussenstop in Oostenrijk en maandagochtend als eerste op het (nog gesloten) wedstrijdterrein aankomen… dat was al een avontuur op zich. Gelukkig wees een vriendelijke militair ons de weg. Finny kreeg een prachtige stal, wij hadden een fijn appartement en met 30 graden was het vooral eerst even wennen aan de hitte. Dus rustig aan doen, wat rijden op het terrein, even de omgeving verkennen (wat lastig was, want je mocht nergens echt afwijken van de paden) en één dag op de fiets eropuit.

Langzaam druppelde de rest van het Nederlandse team en de supporters binnen. Wat was het fijn om zóveel aanmoediging en betrokkenheid te voelen ❤️

Donderdag was de veterinaire keuring, die Finny moeiteloos doorstond. En die avond de openingsceremonie – altijd bijzonder, met alle landen die zich presenteren (al duren die toespraken altijd net iets te lang 😉).

Vrijdag was het tijd voor de POR – mijn favoriete onderdeel. Omdat Nederland geen landenteam had, hoefde ik niet supervroeg te starten. Alles liep volgens plan, tot ik in de maproom merkte dat de kleuren op de moederkaart totaal niet overeenkwamen met mijn kaart. Kleurverschillen waar ik op wilde navigeren, waren bijna niet te onderscheiden. Stress! Uiteindelijk nét op tijd klaar, maar zonder tijd om km-streepjes te zetten…

De route begon goed. Altijd eerst even uitvinden hoe de uitzetter denkt, kijken of de paslengten nog klopten en of de kaart een beetje klopt met de omgeving. Finny voelde heel goed aan, relaxed maar erg fit. Bij de eerste post moest ik bijna 5 kwartier wachten… maar dat gaf me wél de kans om alsnog die km-streepjes te zetten – opluchting! Daarna liep alles lekker. De snelheden lagen laag, de oriëntatie was te doen en Finny was fit. Bij de vetcheck onderweg een hartslag van 48 – toppaard 💪 Na bijna 7 uur kwam ik over de finish, met een volle stempelkaart, een fris paard en een goed gevoel. Het heel team stond me op te wachten en mijn vader gaf me de vlag, wat was ik trots dat hij daar was!

Toen de uitslag kwam, stond ik op een voorlopige 3e plek, met héél kleine verschillen met nr 1 en 2. Superspannend, want alles was nog mogelijk…

Zaterdag stonden de MA en PTV op het programma. De vorige avond zag ik dat Finny wat gevoelig was op haar rug, een gevoelige huid onder het zadel. Gelukkig was het deze ochtend bijna weg en liep ze weer als een zonnetje. De MA ging top: Finny was soepel, haar stap ruim, en ik reed het met vertrouwen. 48 punten van de 60, een van onze betere scores!

Daarna de PTV, toen werd het spannend. Ik had het parcours `s morgens nog niet helemaal in mijn hoofd, dus vroeg had ik deze nog goed verkend, combinaties bekeken en daarna mijn strategie bepaald… en toen was het zover. Finny was scherp, bijna té, en ondanks dat er veel goed ging, maakte ik een paar kleine foutjes. Een beugel die eraf schoot, twijfel of ik niet te snel in draf ging na de waterpassage… Na afloop had ik echt even een baalmomentje. Alles lag zó dicht bij elkaar dat elk puntje kon tellen.

En toen begon het wachten. De zenuwen waren bijna niet te doen. De uitslag van de MA kwam: ik had goed gescoord, maar nóg spannender was dat de nummers 1 en 2 van de POR daar fouten hadden gemaakt. Opeens stond ik… BOVENAAN.

De minuten daarna duurden uren. Samen met Lisette maar naar de stallen gelopen, mijn vriend gebeld om samen met ons op de uitslag te wachten. En toen… kregen we als eerste van onze Belgische buren het verlossende woord: Ik heb goud!!! 😭🥇 De tranen stroomden, wat een ongelooflijk moment. Even later kwam de Franse chef d’équipe ons feliciteren – toen wist ik: het is officieel!

Dewi, onze reporter, schakelde meteen alle media in, en samen met de aanwezige oranjefans vierden we feest – met héél veel emoties en blijdschap.

De prijsuitreiking zaterdag was magisch. Lange toespraken (weer ja 😅), maar toen… mijn naam; een sjerp, medaille, bokaal, gegraveerde schaal. Ik kon het bijna niet vasthouden. Toen stilte en het Wilhelmus speciaal voor mij, kippenvel en ontroering. En daarna even ontladen met het ererondje met Finny met de vlag in de lucht. Wat deed ze het fantastisch!

Wat een avontuur. Wat een paard. Wat een team. Wat een reis en Wat een afloop.
Deze overwinning betekent zóveel voor me. Ik hoop dat het niet alleen mijn persoonlijke hoogtepunt is, maar dat het ook onze TREC-sport een mooie boost in bekendheid geeft, want wat is dit toch een prachtige sport! Ik kan er nog wel uren over doorpraten, maar dat krijg ik niet op papier. Laten we dat vooral een keertje live doen!

Voor nu: eerst flink nagenieten. En volgend jaar? Daar denk ik later wel weer over na 😉
Renske Giesen